Recensie Hamlet, Friesch Dagblad

RECENSIE Friesch Dagblad
Wiggele Wouda

Ze staat in menig theaterbrochure aangekondigd binnen de categorieën ‘jeugdtheater’ en ‘poppenspeler’. Hier en daar vermeldt haar lemma een leeftijdsindicatie: ‘vanaf 15+’. Misschien is het daarom wel dat theater De Koornbeurs in Franeker in de voorverkoop slechts tien kaarten had verkocht voor de voorstelling Hamlet van poppenspeler Ida van Dril.

Om te voorkomen dat verteller, poppenspeler en acteur Ida van Dril voor een praktisch lege zaal zou spelen, heeft het theater haar vrien- den van de schouwburg uitgenodigd om deze voorstelling gratis bij te wonen. Grandioze zet. De reacties na afloop van deze voorstelling waren unaniem positief: van mooi tot laai- end enthousiast. En terecht!

Maskerhoofd
In de schaduw van haar leermeester Fred Delfgaauw die medeverantwoordelijk is voor deze voorstelling, heeft ze gezien en ervaren hoe poppen tot leven kunnen worden geroe- pen met slechts een maskerhoofd, een handgebaar en een stukje katoenen stof als kledingstuk. Zo ontpoppen ze zich op het toneel tot levende wezens die pijn, verdriet, zorgen maar ook blijdschap voelen en verbeelden, met de almachtige en alwetende verteller ernaast. Fred Delfgaauw is daarin een virtuoos.

Maar Ida van Dril komt ondertussen met haar spelbeheersing en inhoudelijke verhaal heel dicht bij hem in de buurt. In Hamlet, het beroemde drama van William Shakespeare, laat ze dat meer dan overtuigend zien. Wie echter denkt dat ze Hamlet als reguliere vertelling vertolkt, komt voor een aangename verrassing te staan. Natuurlijk, de grote hoofdrolspelers verschijnen ten tonele – ‘to be or not to be’– maar meer als sparringpart- ners voor haar eigen leven, voor haar eigen situatie als actrice, als moeder, als gescheiden vrouw.

Verkleedkist
Met een grote verkleedkist die versierd is met oude beelden van en over Hamlet, met daarin weer één kist en daarin nog één vol poppen en attributen, neemt ze ons mee naar haar repetitieruimte. Ze zal het meer dan vier honderd jaar oude stuk onder de knie krijgen. En terwijl ze de jonge prins Hamlet spelenderwijs aanspreekt – prachtig uitgelicht – wat hem eigenlijk bezielt om uit het leven te stappen, omdat zijn vader vermoord is door zijn oom die vervolgens met zijn moeder trouwt en nu de scepter zwaait over Denemarken, gaat de telefoon. Haar mobiel. Het is haar eigen zoon die vraagt waar ze is, wanneer ze thuiskomt en of ze weet waar zijn lievelings hoody is gebleven. Het grote drama versus het kleine. Of andersom.

Ida van Dril zit na dit gesprek niet alleen meer met de dramatische personages uit de Hamlet in haar hoofd, maar het wel een wee van haar eigen puberende jongen banjert er nu ook dwars doorheen. Hij confronteert haar onomwonden met haar echtscheiding, met het verlies van zijn vader als toevluchtsoord en als vaderlijk voorbeeld binnen een thuissituatie die voorheen zo veilig, vertrouwd en comfortabel was.

De spiegeling van Hamlets doen en laten, van Hamlets innerlijke wezen waarin de eeuwige twijfel wat te doen zijn bestaan tot een puinhoop heeft gemaakt, met het leven van haar eigen nukkige en dralende zoon, lijkt obligaat. Maar Van Dril beheerst de kunst van het vertellen en vooral van het klein en intiem verbeelden zodanig, dat die twee werelden, die twee waarheden op het toneel, versmelten tot één verhaal. Een verhaal dat aangrijpend is, indringend en tegelijkertijd onderhoudend en boeiend. En de tijding de mens ten tijde van chaos en tegenslag te doorgronden zoals – Shakespeare met Hamlet onder anderen beoogt – krijg je op de koop toe. De puinhopen van een puber, leveren in deze intrigerende en serene voorstelling de bouwstenen voor een volwassen man, voor een volwassen vrouw en alles wat daar tussenin als mens zich wil manifesteren.

Hamlet van Ida van Dril is een schitterende voorstelling die een groot, echt groot publiek verdient.